Na mósćańskej cerkwi ma swójo gnězdo bóśon, kenž njejo ceło z togo swěta. Wón jo symbol a alter ego basnikarja. Casy wón to lyriske „Ja“ pśewóźujo a glěda wót górjejka na wobswět a źiwne cynjenje luźi. A casy se z nim zjadnośijo a wuslěźijo we formje basni nutśikowne rumy. Spektrum temow tych basnjow jo kradu šyroki: wobswět, domownja a brunica, serbojstwo, basnikarjenje, lubosć a smjerś, směški a tužne mysli. Na 136 bokach namakajomy 96 basnje a gronka, jich nejwětšy źěl jo w dolnoserbskej rěcy, žedne su teke nimske.

We nich wopisana situacija jo cesto typiska za cłowjeka, ak na mjazy stoj. Mjazy casoma a politiskima systemoma, mjazy swójskeju iniciatiwu a narodnym śišćom, mjazy zwězanosću z wejsańskeju wašnju žywjenja, myslenja a rěcu na jadnom boce a póžedanim, se wótgranicowaś a něco wósebnego byś na drugem boce.