Take jo pšašanje w prědnej štucce ludowego spiwa, kótaryž bu wokoło 1700 w Hannoverskem Wendlanźe zapisany w srjejź 18. stolěśa wumrětej drjewjańskej narěcy obodritšćiny. W swójich knig­łach Vocabularium Venedicum pišo ewangelski faraŕ Christian Hennig von Jessen (1649-1719) wó pěsni: „Ein Lied, welches die Wenden singen, wenn sie in Gesellschaft /…/ zuweilen lustig sind.“ Hennig pódajo teke pśełožk wšych sedym štuckow. Na kóńcu cytamy, až pśi spiwanju slědneje štucki su bury wše mócnje z pěsćami w rytmusu spiwa wó blido bili.

Nimce su teke Obodritam gronili „Wenden“. Obodritšćina jo, kaž naša serbšćina, pódwjacorno-słowjańska rěc. Powědali su ju Słowjany w pódpołnocnej Bramborskej, Mecklenburgskej, Šleswig-Holsteinskej, Hamburgu, Saksko-Anhaltskej a zdźěla w pódzajtšnem źělu Nižosakskeje. Bóžko njejo se wuwijała na pisnu rěc kaž łužyska serbšćina.

Rowno pśed mjasecom som měł góźbu, se ze žeńskeju a synkom wobźěliś ako jaden z 130 oficialnje kazanych gósći na swětocnem cerkwinem wěrowanju młodego pórika, kótaryž wiźiśo na pśidanem fośe.