Profet Micha ma wizije. Njewěm, lěc su tegdy měli klub w starem Israelu, źož su se profety wuměnili, abo jaden wót drugego jo wótpisał. Na kuždy pad zapowěźejo teke wiźaŕ Jezaja jěsny kóńc kralojstwa. Wobej profeta wócakajotej Bóže sudnistwo ako spšawnu pokutu, dokulaž njejo se źiwało na zakładnu kazń: „Wóno jo śi gronjone, cłowjek, což dobre jo a což ten Kněz, twój Bog, wót tebje póžeda, rozmjej Bóže słowo źaržaś a lubosć wopokazowaś a pónižnje pśed twójim Bogom byś.“ (Micha 6,8). Ale lud se nještrofujo, jano te, kótarež kśiwdu cynje. Do tych zwěšćelowanjow teke słuša wizionarne pśedstajenje, až raz pśiźo cas, gaž Bóža spšawnosć zaśěgnjo a ludy su žywe w měrje ze sobu. Och, kaka njerealistiska utopija, móžośo groniś. Rowno w tych njewěstych casach, źož njerozym a narcizm wobkněžytej mjazynarodne styki. Njebuźo lěpjej, gaž jano wó nas se staramy a se chowamy? Ale tšach jo špatny raźiśel. Wizija pak njewulicujo wó tom, na kaku wašnju móžomy nejlěpjej wuběgnuś. Profet pomina, až luźe deje se wupóraś: „Pójźmy, źimy górjej ku Knězowej górje.