K jadnomu gósćeńcarju pśiźe rědnje woblacony kněz a póžedašo dobru zupu za swóje pjenjeze. Ako ta jomu derje zesłoźeła běšo, pominašo hyšći wjeliki kus měsa za swóje pjenjeze. Ten gósćeńcaŕ gódašo, až to musy wusoki a bogaty kněz byś, dokulž tak wjelgin bejnje cyni a tak gjarźe powěda, togodla zejmje se pśed nim micku a pšašašo z dłymokim zechylenim: „Gnadny kněz, njekśěli ga teke głažack wina piś?“

„Gaž za móje pjenjeze něco dobrego měś mógu, ga pśec ga nic?“ wótgroni ten łacny gósć.

Ako tak jomu wšykno derje se dołoj zesuwało běšo, ga wuśěgnu stary wobskubany šesćerak (Sechs-pfennigstück), da jen tomu góspodarju a rjaknu: „How, kněz gósćeńcaŕ, su móje pjenjeze!“