Wjele našych wejsanarjow ma něźi kus góle. Hektar, snaź wěcej, snaź měnjej. Pjerwjej jo była góla zakład žywjenja, aby mógali luźe sebje dom twariś a topiś. W DDRskem casu su luźe se pšašali gólnikarja, źo mógu sebje bomy pódrězaś za topjenje kamjenow a kamjenkow, na kótarychž su teke warili. Ale teke wětše topjenja su z drjewom topili.

A źinsa? Jo jich wjele móžnosćow, ale kótara jo ta nejlěpša? Casnikarka Ines Neumannojc wulicujo wót togo, kak jo swóju gólu na ekologisku měšanu gólu pśeměniła.

Mě se źo ako wjele wejsanarjam. Mam kus góle, pitśku wušej hektara. Som ju derbnuła a som z njeju teke zwězana. Njok, až góla zarostujo a njok ju jadnorje pśedaś. Dla togo som šła na zgromaźinu towaristwa wobsejźarjow góle. Tam jo był zagronity gólnikaŕ Martin Kahl a jo nam pśedstajił móžnosć ekologiskego pśetwórjenja priwatneje góle. Město chójcow sajźijoš listowe bomy, ako se góźe za twóju gólu.