Kněžna Karlinka ceło pó domje abo na pólu wokoło stupotašo, a gaž to nic, ga pótom pilnje pśěźašo, na njeźelu pó wobjeźe teke pśecej chylku drěmašo a pó pódwjacerku grajašo z knězom fararjom a cerkwjownikom młyna. Wóna pak gronjašo swójomu bratšoju wětšy źěl pśecej: „Kněz faraŕ !“

Kněžna Karlinka běšo głowa togo domu. Což wóna kśěšo, to se sta, což wóna gronjašo, to běšo za kuždego we domje njezmólna wěrnosć, komuž wóna derje myslona běšo, tomu běchu wšykne pśichylone.

Elska běšo ta nejlubša pla kněžneje Karlinki a pla kněza fararja, a což Elska jo kśěła, to jo kśěła teke kněžna Karlinka, a chtož se Elsce zespódoba, ten běšo teke pla kněžneje Karlinki wiźony. Togodla teke nichten na farje na Baru groznje njepóglědnu, togodla tam teke Lišaka śerpjachu, jo teke cerkwjownik, kenž njeběšo psam dobry, by Lišaka casy pógłaźił, gaž dobreje mysli běšo, ale Lišak njamóžašo cerkwjownika wustojaś a pśecej na njogo morcašo.