Ako smy južo zachadny tyźeń krotko pisali, su rybakarje prědnu sobotu nowego lěta se rozgranjali, lěc dej se w Błotach zakaznja abo „śiche wobcerjenje“ wustawiś – to groni: rybakarje njeby směli w někotarych tšugach a groblach ryby łojś. A teke cołny a kajaki njeby směli tam jězdźiś. Na ten part by ryby měli měr, ak jo jim k nerkanju trjebny, a se pśez to lěpjej rozpłoźili. Taku zakaznju jo jim južo łoni pśiraźił Henrik Schur, cłonk towaristwa, ako źěła we Nišem zastojnstwje za rybakarstwo we wokrejsu Sprjewja-Nysa w Baršću. Wón jo se na zgromaźinje łoni pšašał: „Smy my južo k takemu wobzamknjenju dozdrjali?“ Pśeto rybakarje nałožuju wót lěta k lětu wěcej pjenjez ku kupowanju sajźonka, a te „žni“ su weto wjelgin snadne.

Pśedsedarstwo jo se łoni z tym pšašanim zabrało. Naslědku pak njejsu pśemógli se k takemu wobzamknjenju zgnuś a njejsu zakaznju we Pódstupimje pśipowěźeli. „Pśeto taka wót kraja wustawjona zakaznja njedajo se zasej wótpóraś“, jo na zgromaźinje wulicował Klaus Heinrich z Brjazyny, cłonk rewizijneje komisije a něgajšny brjazyński šołta.