Pó Makedońskej jo na nas cakała Serbiska, oficialnje pomjenjona „Republika Srbija“ Kněni Slany jo nas pśi granicy wutšobnje wuwitała a pón se z nami wudała do głownego města Beograd, do „Běłego města“. Naša něźi 400 km dłujka droga jo wjadła za wětšy źěl pó tej samej droze, pó kótarejž běchu 2015 wuběgarje ze Syriskeje a drugich krajow se wudali pěšy abo z busami do Hungorskeje, Awstriskeje a Nimskeje.

Wót togo njejo wěcej wjele wiźeś, za to pak cesto awta a buse, ako jědu za wětšy źěl do Turkojskeje abo slědk. Tak wiźone su měli a maju pšawje te, ako gronje, až Serbiska jo napšawdu ta granica mjazy islamom a kśesćijaństwom, mjazy pódwjacornym a pódzajtšnym źělom Europy. Abo lěpjej gronjone: Serbiska jo ten móst mjazy wobyma.

Krajina, ako smy wiźeli z busa, jo tšochu hynakša ako ta w Makedońskej abo Montenegro. Tych górow jo małko, su niske, za to wšuźi rolnikarstwo z pólami, łukami, pastwami a z foliju za zeleninu. Teke nowe wjelike mósty su byli k wiźenjeju. Te su se nowo twarili, za tym ak buchu 1999 wót NATO-bombow skóńcowane – jo kněni Slany nam rozkładowała.