Kóńc lěśa jo był wjelicny cas za wandrowanje. Z kupku lubowarjow serbskeje rěcy smy se wudali na drogu pśez srjejźnu Łužycu. Což smy pśez tśi dny dožywili, comy Wam něnt krotko dalej daś.

Ned za Grodkom jo nas góla wuwitała ze žywicoweju wónju a pěskojtymi drožkami z młogimi slědami wót źiwych zwěrjetow – a to nic jano sarninymi a źiwjakowymi, ale samo wjelkowymi. Pór štundow pózdźej smy južo wěźeli, kak dłujka ta droga jo, gaž sy pěšy ducy. Do mysli jo pśišeł cas Hanza Njepile, gaž luźe su do města gnali jano tak, bźez awtow, handyjow a interneta. Slědne kilomejtarje smy wandrowali pó jśmě, zbliska a daloka jo se dało słyšaś chrjochanje źiwych swinjow a ryśe jelenjow. Ako měsćanarje smy se dowólili pitśku tšach měś, nanejmjenjej tak dłujko, ako njejsmy te prědne swětła Rownego zawupytnuli.