Kaž we zachopjeńku jo było wiźeś, až Casnik njej njekśesćijańske łopjeno, ale kśesćijańske pismo, tak jo wón hyšći źinsa, a njama žednogo towaristwa z kśesćijańskimi tatanjami a njeseda, źož te lakarje sedaju. Nejpjerwjej pśiźo pśece Bog, a pótom hyšći raz Bog a pótom hyšći raz! We kótarem domje tak se namakajo, tam se bydli derje, – a we kótarem pismje to jo k zmakanju, tam se lazujo derje. Kaž howac, tak tež hyšći źinsa ma Casnik bramborsku wutšobu a njoco nic wěźeś wót takich, kótarymž nic na swěśe njej pšawe a togodla njespokojne su ze wšyknym, což za jich gubu njej a swarje a šćokaju na krala, kněstwo a wušynu. Chtož krala njelubujo, kak ten dejał Boga lubowaś? Casnik njej turkojski, njej francojski, ale bramborski! To jo na kuždem łopjenje to prědne słowko. Chtož wócy ma k glědanju, ten glědaj! A jo-li Casnik ned prědny źeń wopokazał, až jano za serski lud źěła, ga wopokažo to hyšći źinsa. Togodla stoj pśi tom „bramborskem“ kuždy raz teke „serski“ Casnik.