Běšo raz pśed wjele lětami, a jo něnto tak dawno mimo, až južo skóro wěrno njejo. Moderny cas jo se dostał k nam. Moderny cas, moderny rědy, moderne mysli. Na zachopjeńku pomagachu nam licyś, ale póněcom su cele sami licyli. Na zachopjeńku nam pomagachu z drugimi luźimi powědaś, ale póněcom su same chopili powědaś. Na zachopjeńku nam pomagachu mysliś, ale na kóńcu su sami myslili. Tak smy kšac pó kšacu jadnu zamóžnosć pó drugej z rukowu dawali a mašinam to pśewóstajili, což su tak a tak lěpjej zamógli ako my, až su se skóro wšykne aspekty našogo žywjenja zepśeměnjowali: Dokulaž wšykno, což smy sami wuměli, wumějachu wóne malsnjej, lěpjej a spušćobnjej.

Te stare zamóžnosći woplěwachu na kóńcu jano hyšći někotare stare luźe a take, kótarymž – tak to młode luźe wiźechu – napšawdu južo njejsy mógał pomagaś. Tak jo na pśikład było z licenim.