Pěś lět jo južo pśejšło wót casa, ako naše źiśi su pśišli do Žylowa do źiśownje Mato Rizo: Tencas su to byli hyšći góletka. My smy je pśepowdali do rukowu Netti a Astrid, pitśku se bójecy, kak budu wóni jaden źeń mimo nas pśetraś? (abo skerjej my mimo nich?) Ale wóno jo derje šło, a wóni su nazgónili a dostali wšo, což jo notne, aby z nich narosli sebjewědobne, mudre, žywe, rozbuźone a... dwójorěcne źiśi!

Młoge góle jo groniło serbske słowa hyšći pśed prědnymi nimskimi a teke my starjejše smy wordowali źěł teje zgromadnosći. My smy swěśili naše nałogi a swěźenje a smy byli gjarde, gaž gólacki su wordowali žnjowne krale a sebje wuzwólili swóje kralowki. My smy gromaźe ze źiśimi spiwali a rejowali, kaž naše stare starjejše něga. We srědnej kupce pla Irmy a Margitty jo nastał cas lažkosći a muzicěrowanja. A něnto chyla se jich cas we źiśowni ku kóńcu, wóni su wjelike a my se źiwujomy, kake mócy a kake wuměśe su wóni sebje we tom casu pśiswójili. Kake talenty a kreatiwne potenciale we nich se chowaju, ako stej Mila a Diana we nich wubuźiłej a wótekšyłej!?