Lube źiśi, sobotu a njeźelu buźo Serbski cerkwiny źeń w Tšupcu. Kuždy jo witany, teke Wy sćo wutšobnje pśepšosone. Njeźelu buźo namša. Tam budu spiwaś, se módliś a słuchaś Bóže słowo. Faraŕ abo fararka buźo prjatkowaś. To prjatkowanje jo za Was źiśi młogi raz pśedłujke a śěžko rozměś. Togodla buźo we tom samem casu ako to prjatkowanje něco drugego za źiśi. Tomu se groni „źiśeca namša“. Ju nawjedujo zagronita paršona z wósady. Wóna źo z małymi do drugeje śpy. Tam buźo teke to grono wót biblije, Jezusa a wót Bóžeje lubośći k luźam. To buźo we takej formje, ak se Wam spódoba.

Za kuždu njeźelu jo wósebne tšojenje z biblije pśedwiźone. Což faraŕ Wašym starjejšym a cełej wósaźe wulicujo, to dejśo Wy teke zgónjowaś. Wušej togo dej źiśeca namša Wam wjasele napóraś. Togodla se how spiwa, rejujo, basli a mólujo.

Źiśecu namšu dajo młogi raz teke pśi serbskej namšy, pśiducy raz njeźelu. We sławnej tšupcańskej cerkwi buźo zeger 10:00 serbska namša. Gaž Waše starjejše, stare starjejše abo druge se tam wupóraju, ga pśi-źćo sobu! Pón móžośo dožywiś prědny źěl namše a pótom ze mnu póžywaś rědnu štundu.