Źo ga comy se lětosa wudaś z našym zgromadnym wulětom, na kótaryž Domowinskej kupce Chóśebuz a Žylow južo wjele lět pśepšosujotej swójich cłonkow? A glědaj pśedłujko njejsu wó tom pśemyslowali. Pśisamem ceły swět ga glěda lětosa do města Wittenberg, źož jo se kradu pśed 500 lětami, zachopiła Lutherowa reformacija, ako jo teke wažnje sobu póstajiła cerk-winsku a docełego kulturnu historiju Serbow. Wóna ga jo teke k tomu wjadła, až su se biblije, katechizm a spiwarske a bjatowarske knigły pó tom pśestajili z łatyńskeje do młogich rěcow, teke do dolnoserbskeje a górnoserbskeje rěcy. Wósrjejź 16. stolěśa jo Mikławš Jakubica nowy testament pśestajił do dolnoserbskeje rěcy, což pak bóžko njejo se žednje ako knigły śišćało. W lěśe 1706 pón jo Jan Bogumił Fabricius, faraŕ w Kórjenju, nejpjerwjej pśestajił mały katechizm do dolnoserbskeje rěcy, a tśi lěta pózdźej jo dał śišćaś staršy manuskript Nowego testamenta w dolnoserbskej rěcy, kótaryž jo wobźěłał.