Dolnoserbski měšany chor „Łužyca“ jo se we swójom statkowanju dawno južo dobre mě dobył. Lubina Žurec-Pukačowa nawjedujo jen wuměłski. Z njeju jo se rozgranjał Alfons Wićaz.

Waš chor wobstoj južor 25 lět. Wót lěta 1998 jen wuměłski nawjedujośo. Kak by Waš chor gódnośili?

L. Žurec-Pukačowa: Za mnjo jo wón něco wósebnego. Zaprědka smy byli měšany chor. Pótom jo był někotare lěta žeńskecy chor. Dla togo smy dejali pśecej zasej jogo repertoire pśepisaś abo pśeměniś, wót styrigłosnych na tśigłosne spiwy. Pózlažka, kšac pó kšacu, jo se naš chor zasej pśeměnił do měšanego chora. Mam za dobru wěc, až smy pśez cełe lěta toś take wuwiśe pśetrali a až jo pśecej dalej šło. Mjaztym smy wopšawdu dobra zgromadnosć. Myslim se, až to pśi našych wustupach pytnjoš. Wšykne naše cłonki raźi spiwaju.

Kake město zabjerjo chor „Łužyca“ w kulturnem žywjenju Chóśebuza a scełego w Dolnej Łužycy?

Musym groniś, až mamy dobry wótgłos, tež srjejź tych dolnoserbskich chorow. Naš chor pśepšosujo na wustupy w měsće Chóśebuz. How smy kšuty źěl kulturnego žywjenja a smy pśipóznate.