Z Wjelikich Dobryń/Groß Döbbern. Wejsna chronika, kótaruž pišotej Wunderojc manźelskej wót tudy – Hans-Dieter a Kěta –, jo pó tśich lětach pilnego zběranja a slěźenja donapisana. Wóna dej se hyšći w lěśu śišćaś. We tej chronice su serbske kórjenje jsy wjelgin dokradnje wopisane, a lazowarje namakaju wjeliku licbow powěsćow ze starego serbskego Casnika, źož su až do lěta 1913 z Wjelikich a Małych Dobryń cesto powěsći pśišli. To jo nam wulicyła Kěta Wunderowa, z rodom z Prjawoza, kótaraž jo we młodych lětach wucyła serbsku rěc w zakładnej šuli w Wjerbnje a Žylowje a do kóńca DDRskego casa źěłała pśi wobwoźe (Bezirk) w měsće. Wóna jo te serbske powěsći z wjelikeju procu do nimskeje rěcy pśestajiła. Wušej togo namakajo se we chronice licba fotografijow z familijowych albumow wejsanari, na kótarychž su žeńske we serbskej drastwje wiźeś. We pór pódstawkach su nalicone serbske słowa, kótarež někotare wejsanarje až do źinsajšnego dnja znaju, kaž parlicki, śota, daj mě pokoj.