Gronim to spšawnje: partaja, kótaraž se „kśesćijańska“ pomjenijo, njedostanjo mój głos. Ale kněni Merkel by ja, gaby we jeje wólbnem wokrjesu bydlił, wuzwólił. A to jeje wugronjenja dla, kótarež stoj w nadpismje: Tegdy běchu towzynty luźi we nejwětšej nuzy, sejźecy z nicym, mjazy drugim na naměsće pśed dwórnišćom w Budapesće – a we tej situaciji groni kanclerka bogatego a mócnego kraja: „My jim pomóžomy, my smy mócny a bogaty kraj, my to zwónoźijomy!“

Wóna njejo luźi witała, do Nimskeje pśepšosyła, kaž su jej pótom wumjatowali. Wóna jo jano praktiske wugronjenje wót se dała. To pak jo to jadnučke wěrne politiske wugrono, kenž se stanjo „z kśećijańskego wida“! A pó tom nastanjo wjelicne napšawdu kśesćijańske gibanje, „kultura witanja“.

A co stanjo se na drugem boce? We kraju kśesćijańskich gódnosćow a we partaji, kenž se kśesćijańska pomjenjujo, nastanjo mócne napśeśiwne gibanje.