„Njezabyńśo góspódliwosć; pśeto pśez nju su někotare njewěźece, janźelow góspódowali“

(List na Hebrejarjow 13, 2)

Groni se, až Słowjany, a tak teke Serby, su wósebnje góspódliwe luźe. Som pśijaznu góspódliwosć pak teke pla drugich ludow dožywiła. Se myslim, góspódliwosć jo něco powšyknego, cłowjeskego, tradicionelnego, což jadnorje słuša k pśistojnemu zaźaržanju. Jo se pak snaź w slědnych lětach pitśu pózgubiła. Kogo źinsa pśepšosyjomy do našogo doma, ga pópšawem jano familiju a dobrych pśijaśelow. Cuzych zwětšego nic. Na swěźenjach se raz z tym abo tamnym rozgranjamy, ale do pśepšosenja domoj zrědka dojźo.

Naš tekst pak rowno wó tom powěda, teke raz někogo njeznatego domoj pšosyś, a nic pśecej tych samych. Źo wó wótwórjonosć a nar­skosć na drugego. Co ma wón mě groniś, co jo dožywił, kake žywjenje wjeźo, kak se cujo? Źo wó wótwórjonosć našeje wutšoby, wó sobuźělenje duše.

Jo-li nam jaden cłowjek wažny, dej se teke namakaś městno za njogo pśi našom bliźe. Šwedske luźe gronje to tak: Gaž wutšoba co, ma teke ritka městno.