Kněžo, Tebje jo wšykno mójo póžedanje wědobne, a mójo zdychowanje śi njejo zatawjone.

38. psalm jo tśeśi tak pomjenjony „pokutny psalm“. Wóne psalmy wužywaju se w cerkwi, gaž źo wó našu winu pśed Bogom, wó naše grěchy, gaž je pśed Bogom wuznawamy a jogo wó wódaśe pšosymy.

To bibliske słowo dejmy we našom casu wiźeś: Cujomy ga se wewšom ako grěšniki? Cynimy my něco njepšawego? Mě se zda, až ta wědobnosć, co jo grěch a njepšawe cynjenje, mjazy luźimi wóteběra. Chto se źinsa hyšći zagronijo, až jo njepšawje cynił?

Naš psalm wulicujo we pjerwjejšnych weršach wót cłowjeka, ak jo swójeje grěšnosći kradu wědobny: „Wóno njejo nic strowego na mójom śěle dla twójogo grozenja, a wóno njejo žeden wótpócynk we mójich kósćach dla mójogo grěcha... Wóno jo ze mnu gor hynacej, a ja som wjelgin zmórźony. Ja wujom (heulen) dla njewótpócynka mójeje wutšoby (38, 4 a 9)“.

Źinsa njecujo to nicht wěcej tak mócnje. Wědobnosć swójeje njedopołnosći a grěšnosći njepomoga nam jano we dobrem wobejźenju z Bogom, ale teke – kaž wjele drugich bibliskich słow – teke pśi wobchadanju z drugimi luźimi.