19. nowembera buźo zasej tak daloko: Pětš Janaš swěśi zasej kulowaty (abo nanejmjenjej poł-kulowaty) narodny źeń abo burstak, ako wón by gronił. Naroźony w lěśe, gaž jo se zachopił „towzyntlětny rajch“, jo wón ako młody gólc dolabował kóńc tych towzynt lět a chaos casa pó wójnje, ako pitśku staršy młoźeńc wózroźenje serbskego žywjenja w Górnej Łužycy, a ako młody luź jo južo aktiwnje sobu źěłał pśi natwari togo samego w Dolnej Łužycy, gaž jo zachopił ceptariś. Wón jo słušał k tomu krejzoju luźi, kenž su se na wšaku wizu zasajźili za serbske žywjenje, wósebnje w šuli. Jogo pówołańske žywjenje pó studijnych lětach w Lipsku jo se zachopiło w Bórkowach, źož jo źěłał ako jadnory wejsański „šulaŕ“ (ceptaŕ) a źož jo był, ako jo pózdźej sam pisał, jogo „paradiz młodosći“ (gl. w knigłach Ako smy chopili ceptariś, Budyšyn 1989, na b. 166). Nejskerjej jo jogo ideal ceptarjenja był to, což jo Wilhelm Busch we swójich knigłach Max und Moritz we stwórtej štuce pisał a což jo Pětš Janaš tak zeserbšćił (a což som w slědnej smužce pitśku pśeměnił):

Daś jo jasno wugronjone:

Něco dej byś nawuknjone.

Abejcej sam njejo dosć,