Pólski lud Górneje Šlazyńskeje jo pśisamem jano katolski. K jich gódownym nałogam słuša dziecióntko (lazuj: „dźećontko“), což se nawłos maka ze serbskim słowom „źiśetko“. Z tym jo wu nich měnjone to źiśetko Jezus. We Šlazyńskej chójźi wóno gwězdku źiśam wobraźowat! To se tšoj tak: Nježlic wšykne se zesedaju gwězdku k wjaceri, deje wšykne domacniki z dobreje śpy wen hyś – a prědku wen te źiśi, to se wě! Wetom pśiźo kšajźu do jśpy „dziecióntko“ (to móžo byś sused abo jaden tych domacnikow, ako jo se pjerwjej we jśpě abo na balkonje schował) a pśinjaso dary. Wón je skłaźo pód gódowny škrjok a wujźo zasej kšajźu.

To „źiśetko“ njewordujo wiźone daniž póznate, ale źiśi słyše, až we jśpě něcht chójźi a stupa. A gaž źurja do jśpy su z mlokowego głažka (to jo we socialistiskem casu moda była), ga wiźe źiśi nanejmjenjej tu seń, ako se myka we swětłu tych lampkow a swěckow na škrjoku.

To napněśe trajo radnu chylu. Akle gaž we jśpě jo zasej měr, a mama a nan zwólijotej, až źurja mógu se zasej wótcyniś, ga ženu źiśi naskoki nutś glědat, co „dziecióntko“ jo jim pśinjasło.