„Zeleny swět“ – tak jo Jana Noack wiźeła a mólowała Błota.

Za młogich luźi jo ten swět mały, małki, za drugich pak zasej wjelgin wjeliki a šyroki. K tym slědnym słuša žeńska, ako bydli we Drjowku a ma wósebnje rědnu lubosć: wóna rada mólujo. Jana Noack se jej groni a wóna jo se naroźiła w dalokej Rusojskej. Tam běšo studěrowała žurnalistiku a jo na tom pólu teke źěłała. Pótom pak jo se pśecej wěcej a mócnjej pśiwobrośiła tomu mólowanjeju, wósebnje pón, gaž běšo pśišła do Nimskeje do Drjowka, źož jo žywa ze swójim partnarjom a źiśimi.

W jeje domje se mjerwi z wobrazami. Na kuždej sćěnje a w kuždej śpě wise jeje twórby, te wětše a te mjeńše. Něnto pak mamy tež druge luźe tu góźbu, wiźeś źěl tych wobrazow, ako jo Jana Noack mólowała. A to w Serbskem domje w Chóśebuzu, w klubowni a w Lodce. Jo to za lětosa ta prědna taka wustajeńca, kótaruž tak ako južo wjele lět dłujko Lodka wugótujo.