Mam za to, až togo něntejšnego casa śerpjenje njejo dostojne pśichodneje kšasnosći, kótaraž nam buźo zjawjona.

List Pawoła na Romarje 8, 18

Pawoł powěda wót śerpjenja. A take jo wón namdušu dožywił. Wót togo casa, ako jo se wuznał ako kśesćijan, jo był pśeslědowany, wobgronjony, pśed sudnistwo tergany a někotare raze do pópajźeństwa chyśony. A to wšykno njewinowaśe a njespšawnje. Pawoł pótakem wě, wó comž powěda. Teke źinsa luźe śerpje a dajo njewinowate śerpjenje. Myslimy se casy, až Bog to njewiźi. Tomu pak tak njejo, Bog ten Kněz wšo wě a wiźi.

Bog pak njamožo wšo śěžke, wšu tyžycu a wše problemy z našogo žywjenja wześ. Wón nam jano móžo tu móc daś, to śěžke a tužne wuźaržaś a njasć. Tak jo Bog ten Kněz južo Pawołoju pśi boce stojał a jomu pomogał. A to jo Pawoł derje wěźeł. Žednje njejo wón górjej dał. Wón jo wěźeł, až ten Kněz jo z nim, teke w śěžkich góźinach. Kak njeby Bog teke dejał wěźeś, co śerpjenje jo, jo ga jogo syn musał hyś nejśěžčejšu drogu, ako luź by mógał hyś. A to njewinowaty a za nas! Mócy k tomu jo jano měł, dokulaž jo wěźeł, až śerpjenje njejo to slědne a samo smjerś njejo to slědne.