Z Lubina/Lübben. „Město Lubin a z nim cełe Błota su se prezentěrowali ako strony z bogatymi tradicijami, źož se nosy ludowa drastwa a źož z gjardosću woplěwaju serbske derbstwo. Widobne znamje teje gjardosći jo wjelika licba wšakich wjelikich lapow, kótarež teke młode žeńske su sebje na głowu stajili. Serbska kultura jo była na swěźenju wjelgin prezentna“ – tak jo suźił lubinski šołta Lars Kolan ten wjeliki Nimski swěźeń drastwy, kótaryž jo se tam pśewjadł kóńc tyźenja w Lubinje. To jo był prědny taki swěźeń w Łužycy a cełej Bramborskej. Za suźenim šołty jo ta wutšobna zgromadnosć gósćinari a gósći – lěc we pensionach abo pśi zgromadnem rejowanju na swěźenišću – dobry zakład za to, aby ludowa drastwa a nałogi w Dolnej Łužycy se dalej mócowali.

Wjele źěka a chwalby su gósći lubinskim gósćinarjam we rozgronach a na facebooku wugronili. Ministaŕski prezident Dietmar Woidke, patron togo swěźenja, jo njeźelu sam pódla był. „Ja som w Lubinje lutne wjasele nazgónił“, jo wón pótom zjawnje k wěsći dał.