Z Wětošowa/Vetschau. „Ako jo mój cłowjek w lěśe 1976 do Wětošowa pśišeł, jo była ta Serbska cerkwja jano wótstajeński rum“, jo groniła Casnikoju Loni Lischewski, wudowa dłujckolětnego tamnego dušepastyrja Klaus Lischewskego.

To jo se mjaztym kradu změniło. Nic jano, až južo wěcej lět su zasej namše we Wětošojskej serbskej cerkwi. Ale kóńc slědnego lěta su se wobzamknuli te slědne wjelike renowěrowańske źěła. Až do decembra su tam restawrěrowali prjatkaŕski hołtaŕ. Zwětšego su tam wobnowili tu originalnu módru barwu.

K tomu jo pak była dłujcka droga, jo pódšmarnuła Loni Lischewski. Wjele lět su byli wjelike źěle cerkwje z Prycyna we wětošojskej Serbskej cerkwi chowane. Ako wóni su byli wen, jo faraŕ Lischewski wjelgin tłocył na to, aby teke glědali na Serbsku cerkwju. Su nejpjerwjej reparěrowali kšywo a glědali, až cerkwja buźo sucha. Su załožyli spěchowańske towaristwo a w běgu wjele lět su kšac pó kšacu wobnowili te njewažnjejše elementy cerkwje. „Něnto su jano hyšći mjeńše wěcy wušej“, jo groniła wudowa fararja, „na pśikład mały dupjeńc“.