Łužyca žałujo. Łužyca płaco. Smy zgubili z Tobu, luby Měto, cłowjeka ako jo wót wěrnosći był Serb a z cełeje wutšoby lubował swójo serbstwo. Za njo Sy njewomucnje źěłał, ako literat, publicist, pśestajaŕ, slěźaŕ, rěcny wobradowaŕ, multiplikator, kśesćijan a organizator serbskego žywjenja ako pśedsedaŕ Maśice Serbskeje (1991–2006). Za wšo to, za swój žywjeński statk, sy wordował pócesćony w lěśe 2009 z nejwušym serbskim wuznamjenjenim, z Mytom Ćišinskego. Ale nam sy był wjele wěcej. Ako jaden z nejlěpšych znajarjow dolnoserbskeje rěcy zgubijomy z Tobu maminorěcnego, ako jo stražował nad rěcu a pó swójich móžnosćach glědał na to, až se pišo a powěda tak ako lud to rozmějo. Wósebnje w Twójich pśestajenjach basnjow Sy pokazał, až to wjelgin derje źo. Tak Sy pśecej z lubosću, ale teke z kritiskim wóckom glědał na wuwiśe a tšojenja w Dolnej Łužycy. Zwenka njeje, w Barlinju, sy ze swójima gólcoma serbował, a tak sam to móžne cynił za dalejdawanje rěcy.