Wó jadnom luźu, ako ma južo 90 lět na kśebjaśe, pisaś, to njejo lažko. Wón ga jo wjele dolabował, dobrego a bóžko teke špatnego, wón wjele wě. A pón jo wjelgin śěžko za casnikarja, se z togo wupytaś to, což móžo byś to nejwažnjejše a nejwěcej zajmne. To płaśi połnje za Gerharda Gräbiga ze Žylowa, kenž ten tyźeń, 9. junija, zešwyrnjo swójo 90. žywjeńske lěto. A k tomu pśiźo hyšći, až jo wón – tak ako Serby gronje – wjelgin derje „na cajku“, až wjelgin wjele wě ze swójogo dłujckego žywjenja. A wšykno to móžo wjelgin derje wulicowaś a wopisowaś, teke to, což kołowokoło se tšojło jo a se tšoj – we jsy, kraju a na cełem swěśe. Napšawdu, wón taki mały leksikon jo. Ma samo swój archiw – fota, zapiski, wurězki z casnikow a wjele drugego.
Starjejšej stej ze źiśimi wjele serbski se wulicowałej
