Te knigły su bejnje tłuste, wó kótarychž cu powědaś. Na tych wěc nježli 300 bokach póglědajo ten lazowaŕ do skóro tśiběrtel stolěśa, ako awtor sam k wěsći dajo. Ten pisaŕ – njoco se wjelicaś ako spisowaśel – jo Herbert Nowak, prědku sto lět w Gołynku roźony, wucony a wuswěśony faraŕ, a to nic někaki (ako jich dajo hejnak pěsk pśi mórju), ale Nowak jo serbski faraŕ był. Ako dušepastyŕ jo cas žywjenja póžedał za prjatkarnjami wejsnych cerkwjow swójeje małeje domownje. A to póžedanje jo jomu wunjasło na jadnom boce wjasele, na drugem śerpjenje. A z teje dušyneje bólosći serskego fararja su wurosli teksty, miniatury móžoš groniś, z kótarychž ten źinsajšny lazowaŕ zgónijo ból a tragiku cełego stolěśa, ako se dotychměst tak intensiwnje njejstej w žednej publikaciji prezentěrowałej. Ja powědam wó knigłach „Pisaŕ běch wót młodych lět“ Ludowego nakładnistwa Domowina.