Źinsa comy našym lazowarjam pśedstajiś jadnu pśeliš rědnu stronu Dolneje Łužyce, kótaraž jo wětšy źěl njeznata, rownož, móžoš groniś, lažy pśed źurimi našeje wjaže: góla blisko Bělina a Bucyna. To jo pódwjacorny źěl Luboraskeje góle, wjelickego teritoriuma, kótaryž jo był za cas DDR njepśistupny. How jo stacioněrowało sowjetske wójnstwo.

Chtož lazujo to mě Luboraska góla, ten se snaź mysli na zawó­stajony municion a źiwu naturu, źož pśistup hyšći źinsa jo zakazany a źož pjerwjejšne drogi a sćažki su zarosćone. Wót togo źiwego źěla ga smy južo w Casniku cesćej pisali. Ten pódwjacorny źěl pak jo wěcej „ciwilizěrowany“: We zemi njechowa se žedna tšachota, a chójźenje pó tych wjelich drogach a tonjach (Schneisen) jo oficielnje pśiwdane. Slědkoju caka how na wandrarje a kólasarje snadna infrastruktura, pśedewšym wóznamjenjone drožki a tofle, kótarež pomogaju jim we tej wótlažanej a njewobsedlonej stronje se orientěrowaś.

Górne jazoro a Bucyńske bagno