„To Knězowe žognowanje rozbagaśijo.“

Pśisłowa (10,22)

Kak by to było, gaby my wěcej žognowali a to žognowanje ako ritual zatwarili do našogo wšednego dnja? Kak by to było, gaby my z pózwignjonyma rukoma dali žognowanju tšužyś: k našym familijam, źiśam, k cłowjekoju abo žeńskej, k pśijaśelam a znatym. Gaž zajtša wšykne toś te luźe žognujomy, móžomy jich na tom dnju połne dowěry pušćiś. Njetrjebamy se wó nich wěcej starosćiś. Bóža žognujuca ruka jich hob­zwarnujo a pśewóźujo. Tak móžomy byś změrowane a njestojmy wěcej pód śišćom, zas a zas kontrolěrowaś, lěc se źiśam napšawdu derje źo a lěc su šćitane na swójich drogach.

Pśedstajśo se, až móžomy pśez našej žognujucej ruce Bóže žognowanje a Bóžu lubosć daś běžaś k wšyknym, tak až Bóža bliskosć jich hobdawa, kótaraž jo gójeca a luta lubosć. My móžomy toś tomu žognowanju daś běžaś teke do našych rumnosćow. Cesto dosć su wótere śpy hyšći połne negatiwnych zacuśow dla corajšneje zwady, su połne hobtuženjow abo zranjenjow.