K młogim źiwam našogo casa słuša fakt, až smy my Serby ako awtochtona mjeńšyna w Bramborskej a Sakskej docełego hyšći žywe. Dawno wócakowana droga by była dopołna asimilacija, to groni zgubjenje našeje rěcy a kultury we wjelikem nimskem mórju.

Njepówalna wóla a póžedanje za zdźaržanim swójskeje identity jo zawina za to, až tak daloko njejo dojšło. Chwaliśboga! W zajźonem casu su swěźenje serbskeje kultury pśecej k tomu pśinosowali, až se serbska zgromadnosć, serbska wjelerakosć a bogatosć serbskeje rěcy a kultury skšuśiju a šyrokemu publikumoju we Łužycy a zwenka njeje prezentěruju a spśistupniju. Gaž pokazujoš na takem wjelikem swěźenju na swóje wósebnosći, na swóju rěc a na bogatosć swójich tradicijow a nałogow, ga pótom ma to južo hynakšu rozměru ako na mjeńšem wejsnem kokotu. Wóno zmócnijo sebjewědobnje a wubuźijo gjardosć na to, což sy dojśpił.