Jo to było w septembrje 1953, žedne lěta pó tej groznej wójnje. Wšuźi su kśěli luźe twariś něco nowego, lěpšego. Z elanom smy se dali do źěła, smy wěrili kšuśe do lěpšego pśichoda. Spiwali smy teke wjele, mjazy drugim „Weil wir jung sind, ist die Welt so schön“. Lěcrownož sam był jano wejsański, som se wobźělił tśi mjasece dłujko na serbskem rěcnem kursu w Minakale/Milkel pla Budyšyna. Domowina jo mě k tomu pśepšosyła. We tom kursu som wjele zgónił z historije Serbow a wót jich kultury a rěcy. A to prědny raz w mójom žywjenju.