Wjaselśo se, až waše mjenja we tych njebjach su napisane.

Lukas 10, 20

Krotko pó kóńcu drugego towzyntlěśa našogo licenja jo późěl tych Nimcow, ak wěrje na žywjenje pó smjerśi, se suwnuł pód 50 procent-marku. „Wóno dajo to tudybyśe a wacej nic“, groni jaden filozof. Ja se źiwuju pśecej zasej młogim luźam, kenž mě twarźe, až njamaju žednogo tšacha pśed smjerśu. Něźi raz musy ga kuždy wumrěś, pśiźo do kašća a jo wšak pšec. Toś take nastajenje napśeśiwo smjerśi mam za wopacne a njerozglědniwe. Luźe, ak pśemysluju wó smjerśi, jadnaju hynac ako wósoby, kenž su se wěste, až hyšći dłujko labuju. Wóni jadnaju wědobnjej; su intensiwnjej a měrnjej žywe. „Njejo ga był žednje žywy jaden chytšy (rechtschaffen) luź, ako by tu mysl pśenjasł, až ze smjerśu jo wšykno mimo“, góda Immanuel Kant.

Jezus jo luźi pśetroštował na žywjenje we wónem swěśe. „Wjaselśo se, až waše mjenja we tych njebjach su napisane“, jo swójim wuknikam pśiwołał (Lukas 10, 20). Ja njamógu se domarkowaś na to, až jo mě něchten toś te słowa pśiwołał. „A to nimjerne žywjenje. Amen“, gronimy z pówažnym głosom kuždu njeźelu we wěrywuznaśu. Město togo dejali juskaś.