„Wjasoły swěźeń, žognowane gódy!“ Tak buźośo se strowiś we tych pśiducych, swěźeńskich dnjach. Bog, ruprajcht (abo někaki pśewoblacony wujko) buźo Wam to teke žycyś. Ale nam Serbam pśidu w casu do gód teke druge póstawy – ten bog w cerwjenym płašću jo ga kradu nowe wunamakanje. My Serby smy bogate na starych nałogach – a kužda strona našeje Łužyce ma tam swóje warianty, ako ma teke swóje drastwy a swóju (na)rěc. Jaden tych nałogow jo to źiśetko abo bog. To jo młoda žeńska, kótaraž jo woblacona z wósebneju drastweju swójeje jsy. Wšykne nam hyšći źinsa znate formy togo źiśetka maju tśi wěcy zgromadne. K jadnemu njepokažu swójo woblico. Na woblicu maju někaki šlewjeŕ, banty abo cańki. Wóni njepowědaju a kužde ma witku z bantami abo šlejfami sobu. W tej witce spi ta móc pśiducego nalěta. Z teju witku žognujo to źiśetko, wósebnje źiśi. Kak wuglědaju te wšake dźěčetka, dźěćatka, bog a ta Borbora?

W Dolnej Łužycy