„Janźeliki pótrjefiju kuždego – wšojadno, lěc sy wěrjecy kśesćijan abo njejsy – wóni gnuju luźe na swój part. Wšojadno, lěc wiźiš janźelika ako woplěwajucego janźela, ako wósebnego luźa, kótaremuž groniš „janźel“, we wabjenju, ako gódowna dekoracija abo ako spirituelne póbitowanje: cujoš se wót nich lěpjej. Janźeliki napóraju dobre zacuśa.“

Z takimi słowami jo wótwóriła Babette Zenkerowa wustajeńcu „Engel – Janźel“ w Dešnje. Wjednica tamnego domowniskego muzeuma jo wulicowała, až jo sama wjelika lubowarka janźelikow. A zběrarka. A samo wuměłcowka, kótaraž janźeliki gótujo. Na taki part njejo jej śěžko było, wustajeńcu k tomu aranžěrowaś.

Wótwórjenje wustajeńce jo było w dešańskej cerkwi, 1. njeźelu adwenta a k tomu jo spiwał chor „Łužyca“ serbske a słowjańske adwentske a gódowne kjarliže. To jo pśiwabiło wjeliku licbu pśisłucharjow, kótarež su pótom šli do muzeja, aby sebje wustajeńcu woglědali a adwentske pjacenja z kafejom sebje šmekowaś dali.