Wjele lět južo wót septembera nas wšuźi dopominaju, až gódy njejsu wěcej daloko. Paprjeńc, gódowny klěb a druge chłošćonki se bituju docasnje kupowarjam ku kupjenju. Južo pśed njeźelu zamrětych jo wjele kupnicow pó gódownem wupyšnjonych, gódowne spiwy „dudluju“ a reklama jo tak pśigótowana, aby luźi animěrowała k wudawanju pjenjez. Listowe kašćiki stakim połnje se z wabjenim. Prospekty, kenž deje nas wobmaniś, bywaju kuždy tyźeń tłusćejše a tłusćejše a póbitowanja zazdaśim „pśigódnjejše“.

We wjele bydlenjach swěśi se južo pśed kóńcom cerkwinego lěta srjejź nowembera prědne rudnogórske wobłuki ze swěckami we woknach. Zagrodki su wupyšnjone z mejtarje dłujkimi bytšymi swěckowymi smugami. Ja som zwěsćiła, až se wósebnje na jsach kradu wuběźuju wó nejwětšy rudnogórski wobłuk, nejžwěcej wobswětlonych bomow a krickow a tak dalej.