„Kristus źašo: Ja som ten žywy klěb, kenž z njebja pśišeł jo. Gaž něcht wót togo klěba buźo jěsć, ten buźo se žywiś do nimjernosći. A ten klěb pak, kenž ja budu dawaś, jo mójo śěło, kótarež ja daś budu za to žywjenje togo swěta.“ Jan 6, 51

Žydy we synagoze we Kapernaumje se pšašaju: Kak móžo ten nam swóju kšej k piśeju daś? Wóni su brali jogo pó słowje. To klincy kanibalistiski, nichten to njoco. Co wón powěda? Spomnjeśe na ritual wopra we tom hyšći jo: Gaž jadno zwěrje jo wordowało woprowane a zjěźone, jo kśěł cłowjek z tym pśilipnuś sebje jogo móc, móc byka na pśikład.

Z tym jadnym grěšnikom jo to hynac. Ten se nalodujo z grěchami luda a se wupósćelo do pusćiny. Tam dej wumrěś. Tam dej wunjasć grěchy luda, tak daloko ak móžno. Jadnogo grěšnika jesć?To se njecyni.

Pśi Bóžem blidu pśilipnjomy sebje njebjaski klěb, pśilipnjomy sebje Jezusa. To jo cuza mysl, gaž na to tak glědamy.

Togodla gronje wukniki: To jo twarda rěc, chto ju móžo słyšaś? Jezus se pšaša slědk: Móli to Was? Buźośo hyšći wěcej słyšaś a wiźeś. Źo wó ducha, hynac njerozmějośo nic. Chto mě jě, buźo žywy.