Kalašku suwnuchu zasej do kólnje na wótpócynk, kněžna Karlinka wunjase swój kłobyk zasej na najśpu tak njewobškóźony, ak běšo jen dołoj pśinjasła. – Pótom wukładowašo, což běšo sobu pśinjasła, a rozdźěli te darki. Bara dosta rědne wuwězki ku kóšuli a do włosow a wót Elski parle wokoło šyje. Elska běšo sebje teke wšaki rědny woblak pśinjasła, ale z tym se njeby zespódobała, gaby z Pragi teke swóju njeskazonu, dobru wutšobu zasej slědk njepśinjasła. Njeběšo nic hynakša ako tencas, ak jo wujěła.

„Bara, sy ty wjelika narostła!“ to běšo to prědne, comuž se Elska źiwowašo, ako běšo k tomu pśišła, z Baru powědaś a sebje ju kradu pśeglědowašo. – Bara běšo głowu wětša ako Elska. „Ach Elska, wy sćo hyšći take dobre ako sćo byli, ale sćo hyšći rědnjejše; gaby to grěch njebył, by groniła, až rownaśo se Bóžej maśi na našom wołtarju.“

„Ach źij, co to powědaš?“ zadrje se Elska na nju – nic pak we złosći – „ ty ga se mě łagoźiš.“

„Bog zwarnuj, powědam, což wutšoba mě groni. Ja se njamógu na was naglědaś“, wobźiwowašo ju Bara wuwěrnje.

„Mója Bara, gaby do Pragi pśišła, tam by rědne źowća wiźeła!“

„Hyšći rědnjejše ako wy?“