„A hyšći njamóžo śi Wjelkowa wustojaś?“ pšašašo se Elska.

„Ně! Jo tak, aby jej něcht sol do wócow sypał, gaž mě wiźi, a gaž howac nic njewě, ga sromośi mójej wócy a groni, až wuźěram tak ako głowac.“

„Złe babisko“, gniwašo se Elska.

„Se wě, až jo, gaž jej zewšym nic njecynim. Gano pak som se rozgóriła a som jej pósłała glědałko, aby pjerwjej raz na swóju rědnosć póglědała, něžli drugego wusměšujo.“

„To sy derje cyniła“, smějašo se Elska, „ale cogodla jan jo na tebje tak sćaknjona?“

„Ach, ta bobowina, ta drje ze swojim jašćerjowym wokom kuždego štapijo, nic jano mě. Ale móžno, až se togodla góri, až wy ze mnu wěcej wobchadaśo ako z Jozefkom a až ma mě Jozefko rad. – Chudlaz, pśecej jogo bijo, gaž zgónijo, až jo wu nas póbył. Dosć se jomu napowědam, njechójź k nam, a weto pśiźo, ga ja za to njamógu.“

Elska mělcašo, pó chyli pak se pšašašo: „A maš ty Jozefka rad?“

„Cogodla njedejała měś jogo rada, kuždy na njogo daka, na togo małego chudlazka, rowno tak ako na mnjo, a wón njerozmějo se woboraś, mě jo jogo luto.“

„Jo ga pśecej hyšći taki, ako jo był? Wjelkowa ga jo mě powědała, až jo wjelgin narostł.“