„To jo weto rědna wěc, gaž cłowjek něco nawuknjo, ja njeby mógała togo wucyniś.“

„Och, to by lažko nawuknuła“, měnjašo Elska. Rowno běštej k pastyrni pśišłej, toś pśimje Elska Baru za wobej ruce a jej ze swójima módryma wócyma do woblica glědajuca, gronjašo: „Ty njewěriś, kak jo mě něto lažko: tak aby mě kamjeń z wutšoby padnuł. – Něto mógu se z tobu wó njom rozgranjaś.“ Ale, pśistaji z dowěrnym zukom w głosu, „Bara, njamaš ty nic, což by mě dowěriś mógała?“

„Ja?“ zajěknu se Bara a wobrośi swójej wjelikej wócy k zemi, „ja – nic .“

„Ale snaź weto někake słowcycko?“

„Nic, Elska, nic, – su jano cowanja!“

„Ga wulic mě je!“

„Drugi raz!“ tśěsešo Bara z głowu, wuwi swójej ruce z Elscyneju a na groź a budku pokazujuca, pśistaji: „Wiźiśo Lišaka, kak se tam terga, a Carna buźo se tam hyšći wobjesyś. Cas jo wupušćiś, a waše krowy su teke južo w rědowni, słyšym te zwónki. Ned pśiźo tato. Źijśo wokoło gumnow, Elska, aby burjowki was njewiźeli a was njepśeběrali!“

III.