Kněžna Karlinka warjašo a pjacešo južo wót switanja, aby togo gósća nanejlěpjej cesćiła, teke wino pśiźe na blido k wuswěśenju togo wósebnego dnja. – Bara běšo teke na farje, a jano jej se z dobrym pśigranjanim raźašo, až Elska někak na nogach se źaržašo. Ceła chóra běšo južo wót wšyknogo. – Ako pśiźe ku gronu, což dejašo, ga wugroni se Elska, aby kněz zastojnik sebje za tyźeń pó słowo pśišeł, se pśi se naźejuca, až změjo do tych měst někaku powěsć z Pragi. Zastojnikoju se to wótchylajuce wótgrono a ta zymna njewěsta njespódobaštej, wiźešo, až how njejźo z pšawom, ale co jo dejał, wón mjelcašo a stajašo swóju naźeju na swóju pomocnicu kněžnu Karlinku. Pśi cełej górniwosći pak jomu jěsć a piśe wjelgin derje słoźešo, a licy se jomu hyšći wěcej brunjaštej. Ten źeń mějašo módru kapu, což jomu hyšći lěpjej pśistojašo. – Wjacor se pśibližowašo, kněz zastojnik kśěšo domoj, ale kněz faraŕ njekśěšo jogo hyšći pušćiś, – a pó chyli, ako kśěšo zasej stanuś, rjaknu kněz faraŕ: „Buźćo jan hyšći, kněz Wjelk móžo was domoj dowjasć, a naš gólc ga móžo teke sobu hyś, móžno ga weto jo, až někaka drapawa we našej góli łazy.“