„A gaž sebje kněza zastojnika njebjerjoš, ga žedneje nitki wóte mnjo njedostanjoš!“ – grozašo Elsce, ale ta jano ramjeni póśěgnu. Kněz faraŕ njeběšo tak swójeje głowy; njekśěšo Elsku nagranjaś, ale aby Barje kradu wódał, k tomu njamóžašo se pśewinuś. Elska by rada k Barje šła, ale njesmějašo.

Jakub njewěźešo zewšym nic wó tom, kake šybałstwo jo jogo źowćo wugbało, zajtša weze swój rog tak ako kuždy źeń a źěšo rědownju gromadu tšubit. – Ale źiwnje, tak aby pśez noc cełe zbóžo spadało abo wšykne źowki se pśespali, – niźi se wrota njewótcynjachu. Źěšo až k twarjenjam a tšubjašo tak aby kśěł wumarłych z rowow wutšubiś – krowy drje rijachu, ale nichten se njepórašo je wupušćit. – Źowki pśiźechu k wrotam a powědachu: „Wy njebuźośo źinsa rědownju wen góniś, Jakub, drugi buźo pasć!“

„Co ga to jo?“ myslašo se Jakub a źěšo k šołśe se pšašat, co se cyni.

„Pśeśiwo wam njamamy nic, ale waša Bara jo źiwa, a burjowki se jeje bóje, až buźo jim něco nacyniś!“ – „Jo ga se rědowni južo raz někaka škóda stała?“