Gaž bližy se to nalěśe,

te bóśony k nam pśileśe.

A ma-li wjas tog pyskaca,

pón maju źiśi wjasela.

Tek ducy tam wót Afriki

jo kužde lěto Janšojški.

We šulskej jśpě jo pśiglědał

ten ceptaŕ a se smjejkotał:

„Ja budu to ned napisaś,

to muse luźe pózdźej znaś,

ga sam som měł tśi kokoški,

ak bóśony su łapili.

Toś wuliceńko w Pratyji

do serbskeg kraja źi, jan źi!“

*

Nět w Bóžem raju wusoko

se wjaseli a smjejkoco,

Hahü, až bóśony zas su

how byli na tom wugenju.

Tak dłujko ak tam wugeń jo,

ten bóśon na njom tronujo.

Te cerkwinske se gniwachu,

ga bóśony wšo nasrachu.

Tśi raz su górjej zalězli

a jim to gnězdo wótryli.

Ten bóśon-nan se jano smjejo:

„To natwariś ga śěžko njejo.

A za to złosne wótryśe

wšak myslimej na pomsćenje:

Toś słuchajśo: Mej comej něto

tśi góletka měś kužde lěto.

A gaž te dny pón mimo su,

ma bóśonka how Kita-śpu.“

Ten faraŕ drapjo se za plěch:

„Jo to nět gluka abo grěch?

Mój Bog, zas wěcej bóśonkow

ak we jsy tuder góletkow!“

Glich bóśonowy nan se smjejo,

a mudrujucy mejlku sćelo:

„Kněz faraŕ, to doch śěžko njej,

gaž nan a baba pilnej stej.“

*

Toś źejo žabkec stara mama: