Wšuźi smy źinsa wobdane wót muziki, w kupnicach, w gósćeńcach a nic naslědku na gódownych wikach. Njama-lic spiwaŕ wjele wuspěcha, wudajo jogo muzikowy koncern ku gódam cejdejku, na kótarejž wón spiwa „Śicha noc“ abo „Jingle Bells“. W žednem casu njeběšo tak wjele muziki we wšednem dnju. Weto njejsu luźe nigdy tak mało spiwaś wuměli ako źinsa. Źiśi w źiśownjach cesto njespiwaju, ale źeru te słowa. To njejo pśipadnje, dokulaž pla modernych šlagerow stej zwětšego bubon a bas głosnjejšej ako głos spiwarki. Dokulaž muzikowa wucba na šulach njama samski naglěd ako matematika, słyše wšykne młodostne muziku, ale jano mały źěl jich móžo tekst swójogo nejlubšego spiwa zespiwaś. Serby su se wobchowali pśez stolěśa swóju rěc, dokulaž su ludowe spiwy a kjarliže serbski spiwali. Ale do reformacije su w cerkwjach mnichy abo fararje jano po łatyńsku spiwali. Togodla móžoš serbski město „módliś se“ teke „spiwaś“ groniś. Hyšći źinsa „Wóśce naš“ na katolskich namšach spiwaju a w lutherskich wósadach spiwa faraŕ wetšy źěl liturgije, ako w reforměrowanych abo uněrowanych.