Hanzo Hühnchen, ze Serbskeje Pratyje 1972

Gaž nowe lěto pśichada, a ja w slědnej nocy starego lěta w mójej śpicce sejźim, kšacaju myslenja slědk do źiśetstwa. Kak smy lětali pó jsy, luźam gluku žycyt! Ceła kopica a teke te, ako su rowno gańkotaś nawuknuli, su byli pódla. Lubowanym znatym jo nejpjerwjej šeł kuždy sam. Som klapał do źuri Harnatowemu Kitoju. Kito wótcyni źurja. Ja pó starem nałogu zachopich znate gronko: „Bog daj gluku na to nowe lěto, aby pšawje strowe byli. Wón kśěł wam wobraźiś, což wam notne a trjebne jo ...“. Dalej njepśiźech ako: „Bog daj ...“, a Kito suwnu mě kšupowu jěšnicu do guby tak daloko ako móžno. Z glukužycenim běšo kóńc. Njejsom był dla togo zły, som jěšnicu skusał a dalej k susedoju chwatał.