Swajźba musy derje pśigótowana byś. Njamóžomy se pśedstajiś, co by se stało, gaby raz piwo na serbskich swajźbach hubrachowało. Nad pśichodom noweju manźelskeju by se njedobra swěcka swěśiła. Taku sromotnu situaciju na swajźbje w Galilejskej hopisujo pósoł Jan: „Na tśeśem dnju běšo swajźba we Kana Galilejskeje […]. Jezus a jogo hukniki pak běchu tež pšosone […]. A gaž wina zbrachowa, źejo maś Jezusa k njomu: wóni njamaju wina. Jezus źejo k njej: Žeńska, co mam ja z tobu? Mója štunda hyšći njejo pśišła. Jogo maś źejo k słužabnikam: cožkuli wón wam groni, to cyńśo. Jezus źejo k nim: napołńśo te wódne kružki z wódu. A wóni napołnichu je až k wjerchoju. A źejo k nim: pócerajśo něto, a pśinjasćo tomu družbje. A wóni pśinjasechu […] to dobre wino.“ [Jan 2, 1–10]