Pó dwěma dnjoma a pó něźi 400 kilomejtarach w Albańskej smy pušćili toś ten kraj ceło we połdnju Balkana. W městašku Pogradec, ako dej byś raz centrum za turizm, smy slědny raz póžerali albański powětš, a pón smy pśestupili wósrjejź góle granicu do Makedońskeje, do wutšoby Balkana, ako se tak groni. Južo za pór minutow smy dojśpili tam našu prědnu staciju – ga ortodoksny kloštaŕ Sveti Naum. Ten bu w 9. stolěśu natwarjony, na wusokich skałach (Felsen) pśi ohridskem jazorje. Źinsa how njejsu wěcej žywe žedne mnichy (Mönche). Cerkwja a dalšne twarjenja su wósebnje woblubowane pla turistow a, to se wě, pla ortodoksnych wěrjecych z cełego swěta. Teke my smy se toś to historiske městno woglědali, gromaźe z wětšeju kupku mnichowkow (Nonnen), ako běchu howko ze małymi mercedes-busami pśijěli z Rumuńskeje. Mimo kóńca su how te młode žeńske bjatowali, teke lažece na zemi, za nas njezwucony wobraz. Pó bjatowanju su byli wšykne zasej wjasołeje mysle...