Z Chóśebuza/Cottbus. Jacmjeny kafej, brune piwo, wóda z wósuchu – to su wejsanarje pjerwjej pili pśi źěle na póli. Wót togo stej wulicowałej na Serbskem bliźe w Měsćańskem muzeju pśed tśimi tyźenjami tej dwa wósebnej gósća: Veronika Žurowa (64) z města (z rodom z Radowize) a Hannelora Handrekojc (67) z Mósta, něgajšna sobuźěłaśerka serbskego radija.

To jo był rědny, lažki tema, ako se pšawje góźi za ten lěśojski cas: „Z kakimi piśami su naše wejsanarje se w lěśu wochłoźili?“ Organizatorka zmakanja Christina Kliemowa wót Serbskego muzeja jo derje wěźeła, až tym pśisłucharjam buźo kśěś se piś, gaž buźo wót piśa to grono. A dla togo jo nanosyła na blido teke něco k wopytanju: krowjece mloko, sadowe wino wót Tšukojc z Dešna a mězgu (Saft) wót Jankojc z Bórkow a cerwjene hendryški. Wušej togo wódu z wósuchu a parjecu wódu, aby woglědarje sebje nachwatki pór łžyckow słodowego kafeja „imnu“ we nopašku rozpušćili (ten samy kafej rowna se tomu jacmjenemu kafejoju, ak burja su pjerwjej pili – jo se groniło). Wušej togo su stojali na bliźe stare flaše, kanki a bańki, we kótarychž su pjerwjej to piśe nosyli.