„Wójuj dobru wójnu wěry, zapśim to nimjerne žywjenje, ku kótaremuž ty tež sy pówołany, a sy póznał to dobre póznaśe pśed wjele znankami.“

To klincy ako wójarski apel. Wócy nalěwo. A pón wójujśo. Ale z kim? Z kim se wójujo dobra wójna wěry?

We našom casu njejo to lažko namakaś. Wšykno jo pśiwdane, gaž nješkóźi. Wěriš do Boga abo do lutkow – móžoš. A derje tak, až mamy tu lichotu. Ale na drugem boce njejo lažko namakaś, chto ten pśeśiwnik jo. Tšašnje jo, gaž wšykno jo wšojadno. Gaž wšykno płaśi rowno tak wjele, ga wšykno buźo wšojadno.

Wšojadnosć jo pśeśiwnik wěry. Ju njamóžoš pśimjeś. Ale wóna se pokazujo. Góle kólasujo do šule a wobryc jo platśnita. wustanjo awto? Mysli se jězdźaŕ: Njejo mójo góle? Mysli se jězdźarka: Njamam bóžko cas, musym na źeło? Abo wustanjo to awto a pomoga? We tom wokognuśu njejo wšojadno, co se góleśeju stanjo. A wobej se na něco spominatej. Kaka buźo ta myslicka: Nichten mě njepomoga, gaž trjebam pomoc – abo: Gaž se mě něco stanjo, dostanu pomoc? Njejsom sam. Njejsom sama, dokulaž su cuze luźe, ako pomogaju. Bog źěkuj.