Zmakała som Lizku Měškowu we 1990tych lětach. Wěm, až su se mě ned jeje lubosny pósmjejk a swěśatej wócy do wutšoby zadobyli. Rada jo mě wó swójom źiśetstwje, burskem źěle, wó Janšojcach, serbskich tradicijach a drastwje wulicowała. Jo mě pokazała drogu drugim serbskim wejsanarjam, wukazowała, źo a wót kogo mógu něco zgóniś a pśiwuknuś. Z Lizku smy w Janšojcach wuknuli, kak se lapa wěžo. Tak som wjele pśiwuknuła. A to rědne jo, wóna se pśecej ze mnu serbske wulicujo. Som pśecej rada w Janšojcach. Młoge swěźenje smy tam južo dožywili.

Taka jo Lizka. Som gjarda na naju pśijaśelstwo a źěkowna za wšu pomoc, teke pśi zarědowanjach Šule za dolnoserbsku rěc a kulturu, rěcnych kursach za źiśownice, pśi wustupach Dolnoserbskego źiśecego chora abo zmakanjach z pójsynogu.

Lizka Měškowa jo była teke ta, ak jo mě pśed lětami pšosyła, aby wěsty cas ze spiwaŕkami tamnjejšego žeńskecego chora zwucowała. Tak smej se pśišłej hyšći bližej. A teke z chorom smy měli rědny cas, tak pózdźej pśi probach a wustupach z Detlefom Kobjelu ze zjadnośonymi dolnoserbskimi chorami.